«مزرعه غم»
«بقیع، مزرعه غم و کشتزار اندوه است.
مدینه، هم‌چنان مظلوم است و ... بقیع مظلوم‌تر!
اهل‌بیت هم‌چنان غریب‌اند و ... پیروانشان غریب‌تر!
رنج‌نامه نانوشته شیعه، بر خاک و سنگ این مزار،
گویا از هر زمان به شِکوه و شهادت ایستاده است.
بقیع، بقعه‌ای خاموش و تاریک است، اما روشن از نور امامت.
بقیع، آشنایی غریب است، همدم غربت در جمع آشنایان.
درخت غم و اندوهی که در غریب آبادِ بقیع می‌روید،
ریشه در مظلومیتی 1400 ساله دارد.
در بقیع، عقده‌های دل با سرانگشت اشک، گشوده می‌شود
و اشک دیده، زخم‌دل و سوز درون را تسکین می‌دهد.
در بقیع، اشک است که سخن می‌گوید و حال، گویاتر از قال است
و چشم‌های اشکبار، ترجمان دل‌های داغدار و بی‌قرار است.
در بقیع، روضه لازم نیست، خودش مرثیه مجسّم است.»
